Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

El abismo sin fin abre sus puertas

Un relámpago atraviesa nuestros cuerpos

Susurros helados queman nuestra sangre

Nuestro mundo está envuelto en terror

Porque hay poca luz en nosotros, pero más noches

Que viene en las alas de su cuervo

Para volver a caer con el polvo de sus plumas negras

Y cubrir el mundo con la frescura de su mirada oscura

Momentos que aún nos pueden delatar

Un viaje que lleva a las estrellas

Privado de alma, condenado a la destrucción

La rotación del sol es nuestro horizonte.

Pero nos encontramos

El pasado ahora es parte del futuro

El abismo que sobrevivió a la creación.

No hay vuelta atrás antes de la misión final.

El abismo sin fin abre sus puertas

Un relámpago atraviesa nuestros cuerpos

Susurros helados queman nuestra sangre

Nuestro mundo está envuelto en terror

Porque hay poca luz en nosotros, pero más noches

Que viene en las alas de su cuervo

Para volver a caer con el polvo de sus plumas negras

Y cubrir el mundo con la frescura de su mirada oscura

En la constelación de hielo estrellado sobreexpuesto

Cada día aquí es eterno

Mirando nuestra vida con un ojo indulgente

Mirando en silencio las estrellas que giran

Somos amigos del polvo de estrellas.

Estamos respirando escarcha cósmica aquí

Fresco, inmóvil es nuestra existencia eterna

Nuestras caras son frescas y dignas...

Porque hay poca luz en nosotros, pero más noches

Que viene en las alas de su cuervo

Para volver a caer con el polvo de sus plumas negras

Y cubrir el mundo con la frescura de su mirada oscura