Rozmowa Poety Z Komornikiem - Maryla Rodowicz

Gdy wezmą nam ostatni chłam, ostatni łach do spania

Ja na to w śmiech, panowie, ja wchodzić nie zabraniam

Gdy oclą mi ostatnie drzwi, ostatni dach nad głową

To powiem cóż - bywało już i zimno, i niezdrowo

Czy pan jest sam, czy panów dwóch

Otwieram drzwi na oścież

Ach co za szum

Ach co za ruch

Ach jacy mili goście

Siekierę weź i porąb stół

Gdy trudność się wyłania

Bo to co gram

Co w sercu mam

Jest nie do odebrania

Gdy wezmą nam ostatni chłam, ostatni łach do spania

Ja na to w śmiech, panowie, ja wchodzić nie zabraniam

Gdy przyjdzie ta, co kosę ma i oczy jak latarnie

Dam wódki gram i — ech madame — niech pani mnie przygarnie

Jak żyło się, tak żyło się

Otwieram drzwi na ościerz

Weź ręce dwie i oczy te

O więcej mnie nie proście

Zrób tylko pstryk i wyłącz dźwięk

I miejsce zrób na saniach

Bo to co gram

Co w sercu mam

Jest nie do skasowania

Cuando toman nuestra última mierda, la última alfombra de la cama

me rio de eso señores no me prohiban entrar

Cuando la última puerta me bendiga, el último techo sobre mi cabeza

Así que déjame decirte que a veces hacía frío y no era saludable.

Si estás solo o eres dos de nosotros

abro la puerta de par en par

ay que zumbido

ay que movida

Oh que buenos invitados

Toma el hacha y corta la mesa

Cuando surge la dificultad

porque lo que juego

que hay en mi corazon

Está más allá de la colección.

Cuando toman nuestra última mierda, la última alfombra de la cama

me rio de eso señores no me prohiban entrar

Cuando viene el de la guadaña y los ojos como faroles

Me daré un gramo de vodka y - eh señora - por favor lléveme adentro

Como viviste, asi viviste

abro la puerta

Toma dos manos y estos ojos

no me pidas mas

Solo haz un chasquido y apaga el sonido

Hacer un lugar en el trineo

porque lo que juego

que hay en mi corazon

no se puede borrar