Blues Pudła w Folsom - The Analogs

Słyszę, nadjeżdża, pociąg po szynach toczy się

A ja już zapomniałem, jak piękne słońce jest

Utknąłem w jakimś pudle, marnuję tu swój czas

Chociaż tam, za mur wybrałbym się choć raz

Gdy byłem jeszcze mały, mama mówiła mi:

«Nigdy nie baw się spluwą, masz dobrym chłopcem być»

A ja zabiłem gościa, by poznać kolor krwi

Gdy pociąg dzisiaj gwizdnął, znów pociekły mi łzy

Ja wiem, że pociąg ten pełen bogaczy jest

Palą grube cygara i kawę piją też

Lecz tak musiało być, wolność nie dana mi

Wciąż cierpię, bo chcę tak jak oni wszyscy żyć

Gdy zrzucę już kajdany, pociąg zatrzyma się

Pojadę nim daleko, za horyzontu kres

Gdzie nie ma tego pudła, bo smutku mam już dość -

Syreny kolejowe wreszcie przepędzą go!

Escucho que viene, el tren va sobre los rieles

Y ya se me olvido lo hermoso que es el sol

Estoy atrapado en una caja, perdiendo el tiempo aquí

Al menos allí, iría más allá de la pared al menos una vez.

Cuando yo era todavía pequeño, mi madre me decía:

«Nunca juegues con un arma, tienes que ser un buen chico»

Y maté a un tipo para averiguar el color de la sangre.

Mientras el tren silbaba hoy, las lágrimas volvieron a mí

Sé que este tren está lleno de gente rica.

Fuman cigarros gruesos y beben café también.

Pero tenía que ser así, la libertad no me la dan

Aún sufro porque quiero vivir como todos ellos

Una vez que libere los grilletes, el tren se detendrá.

Lo montaré lejos, más allá del horizonte

Donde no está esta caja, porque estoy harto de la pena -

¡Las sirenas del tren finalmente lo ahuyentarán!