Drei Stühle - Reinhard Mey

Ein Eisenofen steht mitten im Raum

Rotglühend, doch du spürst ihn kaum

Die Abendkühle kriecht über den Steinboden herein

Ein dürrer Rauch steigt zur Decke empor

Ein kühn geschwungenes Ofenrohr

Die nackte Glühbirne taucht den Raum in fahlen Schein

Ein alter Fernseher flackert schwarz-weiß

Die Männer sitzen verstreut im Kreis

Und immer in diesem Gebilde aus drei Stühlen

Einen, da stehen die Füße drauf

Einen, da lehnt der Arm sich auf

Den dritten, zum drauf sitzen, um sich im Gleichgewicht zu fühlen

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Mit dem verwitterten Gesicht

Kiriakis, der nie ein Wort spricht

Der seinen Arm beim Dynamitfischen verlor

Der wie ein Gummiball hüpft und springt

Wenn nur ein Ton Musik erklingt

Und wirft den leeren Ärmel im Triumph empor

Gianis weiß längst über dich Bescheid

Und breitet seine Arme weit

Ohne ein Wort von deiner Sprache zu verstehen

Durch Brillengläser, die so blind

Wie Glas im Meer geworden sind

Kann er dir tief bis auf den Grund der Seele sehen

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Da ist kein Mußtrauen, da ist kein Neid

Und da ist Frieden, da ist Zeit

Der Wirt, der mit den dicken Kaffeetassen klirrt

Nichts ist Berechnung, nichts bedacht

Alles aus Freundlichkeit gemacht

Das ist ein Ort, an dem dein Herz gesunden wird

Blau-weißes Tischtuch, frisches Brot

Leise tuckerndes Fischerboot

Ein Teller Apfelscheiben und ein Becher Wein

Vielleicht bleib ich irgendwann hier

Jedenfalls arbeite ich schon an mir

Um auch nur mit drei Stühlen zufrieden zu sein

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n ' akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n ' aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Una estufa de hierro se encuentra en medio de la habitación.

Al rojo vivo, pero apenas lo sientes

El fresco de la tarde se cuela sobre el suelo de piedra

Un humo tenue sube hasta el techo

Un tubo de estufa audazmente curvado

La bombilla desnuda baña la habitación en un resplandor pálido

Un viejo televisor parpadea en blanco y negro

Los hombres se sientan dispersos en círculo.

Y siempre en esta estructura de tres sillas

Uno, tus pies están en él

Uno, el brazo se inclina hacia arriba

El tercero para sentarse para sentirse equilibrado.

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Con la cara curtida

Kiriakis que nunca habla una palabra

Quien perdió su brazo pescando con dinamita

Rebotando y rebotando como una pelota de goma

Si solo suena una nota de música

Y arroja la manga vacía en triunfo

Gianis sabe de ti desde hace mucho tiempo

Y extiende sus brazos de par en par

Sin entender una palabra de tu idioma

A través de lentes que son tan ciegos

Como el vidrio se convirtió en el mar

¿Puede verte en lo profundo del fondo de tu alma?

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

No hay que confiar, no hay envidia

Y hay paz, hay tiempo

El posadero tintineando las gruesas tazas de café

Nada es cálculo, nada considerado

Todo hecho por amabilidad.

Este es un lugar donde tu corazón sanará

Mantel azul y blanco, pan fresco.

Barco de pesca resoplando silenciosamente

Un plato de rodajas de manzana y una taza de vino.

Tal vez algún día me quede aquí

De todos modos, ya estoy trabajando en mí mismo.

Estar satisfecho incluso con solo tres sillas

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)

Μια ημερα θα χρειαστω (Mia imera tha chreiastó)

Τρεις καρεκλες και εγω (Treis karékles kai egó)

Για ολη μου την εντνχια (Gia óli mou tin eftychía)

Μια τα χερια ν ακουμπω (Miá ta chéria n'akoumpó)

Μια τα ποδια μου ν απλωνω (Miá ta pódia mou n'aplóno)

Και μια, και μια να καθομαι (Kai mía, kai mía na káthomai)