Angelistic - Raziel Nisroc, Da Poet

Akşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı

Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımı

Cebime koydum uyku haplarını

Ve biraz da kalbime serpin overdose psikozları

Uzandım ruhuma suyuma el sürmeden

Melodimin rengi gözümde çağlayan kızıl nehirden aktı

Bedenim zihnimin ücra kuytularından çekti bütün o fotoroman suratları

Tek nefeste yandı tekrar kül oldu tüm o dünler

İçimde tek beden ve harap olmuş yek bir miğfer

Sancılarına aldırışsız

Yitik onurla dramalarına mahkum oldum dumanlı yollarında

Bir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında

Savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleri

İhantin emanetinde umut nihaytinde soldu

Onu da vurdular apansız bir geceydi

Dar sokaklarında kollarında son nefeste

Dostuna aslolan hayat ölüm sunaklarında

Kan kusarken adına bir çelenk kapında bekler

Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçekler

Boş ver sen sus etrafında onca devran dönerken

Bir bekleyişe hakim şu an ömür su gibi akarken

Ölüm pusuda beklerken tekler misin bilmem

Fark etsen de ses etme hiç fırtınalar koparken

Hayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın

Garip bir platonikliğin içinde savrulanlardansın

Sen herkes gibi yolunda yek olduğun halde

Yanında birileri var sanan salaklardansın

Kanatsın yaranı, kan aksın gözlerinden

Tokatsı bir kâbusla uyansın bölünsün rüyaların

Ruhun ciddiyetten utanıp kızarsın

Gerçek sanıp sarıldığın hayaller yüzüne tebessüm katsın

Olsun varsın desende ne değişebilecek

Zaman geri alınamadığı gibi ileride gidemeyecek

Hayatın boyunca beklediğin şey gurura yenik düşecek

Ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksin

Karanlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde

Yarım dahi kalamamış bir hüzünle süzül enginlere

Derdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine

Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlere

Kapımı çal sırını ver ve gir bu kalbe

Bu kalp içinde beslenen küçük velilere hesabı sor

Kor yanardı şöminede ve bense izlerdim

Tabii ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde

Hep umutlarımla vardım

Minicik bir çocukken babamı uğurladım gözyaşımla sonsuz aleme

Ne vardı elde ne kaldı geriye

Gündüz beşten geceyi üçe vuran nöbetlerimde

Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta

Gözlerimde onca yorgunluk

Küfür dudaklarımda

Yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk

Çehremin ifadesinde hep matem

Bakışlarım donuk bu odada hep

Kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım

Ben rahat mıydım?

Onca dikenin ortasında bunca yanlış sonrasında

Mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda?

El carmesí de la noche golpeó, la sangre salpicó mis ojos

Busqué en los espejos a mi gente triste dentro de mí

Puse pastillas para dormir en mi bolsillo

Y espolvorea un poco en mi corazón, sobredosis de psicosis

Alcancé mi alma sin tocar mi agua

El color de mi melodía fluyó del río rojo cayendo en cascada en mis ojos.

Mi cuerpo sacó todas esas caras de fotonovela de los rincones más alejados de mi mente.

Quemados de un tirón, todos esos ayeres volvieron a ser cenizas

Un cuerpo y un casco destruido

indiferente a tus dolores

Con el honor perdido, estoy condenado a su drama en tus caminos llenos de humo

Una rabia golpeó mi cara con fuego en sus oídos

Esos sonidos de balas multiplicados por sirenas de guerra

La esperanza finalmente se desvaneció en la confianza de la traición

A él también le dispararon, fue una noche repentina

Con su último aliento en sus brazos en las calles estrechas

La vida que le importa a tu amigo está en los altares de la muerte

Mientras vomita sangre, una corona espera en tu puerta

Flores en sus manos en las tierras de mi tristeza

Olvídalo, cállate que todo el tiempo da vueltas

Hay una espera, mientras la vida fluye como el agua en este momento

No sé si sois solteros mientras la muerte acecha

Incluso si te das cuenta, no hagas ni un sonido mientras se desata la tormenta

Entiendes cuando recoges tristeza de los jardines de la vida.

Eres uno de esos arrojados a un extraño platonicismo.

Aunque estas solo en tu camino como todo el mundo

Eres uno de esos idiotas que creen que hay alguien a tu lado

Deja que tu herida sangre, deja que la sangre fluya de tus ojos

Deja que tus sueños se vean interrumpidos por una pesadilla slapstick

Tu alma se avergonzará de la seriedad y se enfadará

Deja que los sueños que crees que son reales y te abracen pongan una sonrisa en tu rostro

Déjalo ser, lo que puede cambiar en el patrón

El tiempo no puede retroceder, no puede avanzar

Lo que has estado esperando toda tu vida sucumbirá al orgullo

Y vagarás en la realidad de tus sueños aplastados

Te acostarás en la oscuridad de nuevo en tu propio cielo

Flotar en la inmensidad con una tristeza inacabada

Cual era tu problema hijo, que te pasaba

De todos modos, ponte la máscara, sal, no hay necesidad de penas

Llama a mi puerta, da tu secreto y entra en este corazón

Pide cuentas a los pequeños padres alimentados en este corazón

Las brasas ardían en la chimenea y yo miraba

Por supuesto, en el reino de la felicidad que permanece en los sueños.

siempre tuve mis esperanzas

Cuando era un niño pequeño, me despedí de mi padre del mundo sin fin con mis lágrimas.

lo que había, lo que quedaba

En mis turnos que llegan a las cinco del día y las tres de la noche

Una mochila en el tiempo helado de la mañana.

Tanto cansancio en mis ojos

Maldiciendo en mis labios

El sol sonriente de la vida es frío como el hielo

Siempre lloro en la expresión de mi rostro

Mi mirada siempre está congelada en esta habitación.

Mis horizontes eran una ventana rota

¿Estaba cómodo?

En medio de todas estas espinas, después de tantos errores

Mozz, dime ahora, ¿dónde está tu mente?