FAK - Mery Spolsky

Wolę pisać z poduszką przy kościach

Kiedy serce mi przepadło w ciemnościach

Ciemność czuję.

Kropka, spacja i oddech

Ty mnie w żołądku trzymasz

I ciętą masz mordę

Nie masz litości

Błagam i się płaszczę

Moją paszczę

Przed lustro wciąż taszczę

I tam widzę

Oczodoły nic nie warte

Włosy za krótkie

Policzki zdarte

Idę na łowy

Wyrzucam wszystkich ludzi z głowy

W celach odmowy

Serdeczny palec mam środkowy

Byleby nie było

Mówię to na miło

Choć się wszystko spaliło

Żarzy się to co mnie parzy

Niczym blask ołtarzy

Tych kilka zwrotów na «S», na «P», na «KA», na «JOT»

Jak młot w mój splot

W tle Die Antwoord

A z gimbazy bohomazy bez urazy dla tej frazy

Tyle razy te wyrazy generują mi przekazy

Posłuchaj

Ty jesteś dziki, a ja lubię ten lot

Nie mówi się drugiej osobie źle

Nie wolno tak

Fe fe fe

Nie mówi się nigdy o sobie źle

Nie wolno tak

Fak fak fak

Colę popijam zbyt szybkim łykiem

Smakołykiem zapycham myśli zbyt dzikie

I już jestem na granicy przytycia

Nie mam inicjatywy, ja nie mam już życia

W alfabecie pojawia się twoje imię

I mnie na dno, na bruk ciągnie przez chwilę

Wracam trzeźwo i wypluwam tę colę

Słowa bolą mocniej niż zbyt gęste triole

Mówisz mniej niż piszesz do mnie na fejsbuku

Tyle tu rąk, tyle tu kciuków

Może to błąd, jadę do złotych łuków

I dla looku tyle huku

Zaboli z drugim kęsem

Jem pszenną bułkę z serem, z sosem i podwójnym mięsem

Wtedy mówię: FAK, FAK!

Ty się gapisz tak jak

Chciałbyś zabrać mi smak

Schylam kark

Nawpycham się tych bułek co są dla mnie czułe

Potem na odmułę odpalę sobie nową Duę

Mam w głowie luzu tandem

Nie mówi się drugiej osobie źle

Nie wolno tak

Fe fe fe

Nie mówi się nigdy o sobie źle

Nie wolno tak

Fak fak fak

Prefiero escribir con una almohada contra mis huesos

Cuando mi corazón se perdió en la oscuridad

Siento la oscuridad.

Punto, espacio y respiración.

Me estás sosteniendo en tu estómago

Y tu cara está cortada

no tienes piedad

Te estoy rogando y me arrastro

Mi boca

Todavía me arrastro frente al espejo

Y puedo ver allí

Las cuencas de los ojos no valen nada

pelo demasiado corto

Las mejillas están raspadas

voy a cazar

Saco a todas las personas de mi cabeza

A los efectos de la negativa

tengo un dedo medio

mientras no fuera

lo digo amablemente

Aunque todo se quemó

Lo que me quema está brillando

Como el esplendor de los altares

Las pocas frases para «S», para «P», para «KA», para «JOT»

Como un martillo en mi tejido

Die Antwoord en el fondo

Y sin ofender esta frase de gimbazy

Tantas veces estas palabras me generan mensajes

Escucha

Eres salvaje y me gusta este vuelo

No le dices mal a la otra persona

No está permitido hacerlo.

fe fe fe

Nunca hablas mal de ti

No está permitido hacerlo.

falso falso falso

Bebo mi Coca-Cola con un sorbo demasiado rápido

Con un regalo, relleno mis pensamientos demasiado salvajes

Y ya estoy a punto de engordar

No tengo iniciativa, ya no tengo vida

Tu nombre aparece en el alfabeto.

Y me tira al fondo, al pavimento por un rato

Vuelvo sobrio y escupo esa Coca-Cola

Las palabras duelen más que los trillizos demasiado gruesos

Hablas menos de lo que me escribes en Facebook

Hay tantas manos aquí, tantos pulgares

Tal vez sea un error, me voy a los arcos dorados

Y mucho por el look.

Me duele con el segundo bocado

Como un rollo de trigo con queso, salsa y doble carne.

Entonces digo: ¡FAK, FAK!

Estás mirando como lo haces

Quisieras quitarme el gusto

bajo mi cuello

Me estoy atiborrando de esos bollos que me son sensibles

Entonces encenderé un nuevo Dua para mí.

Tengo un tándem flojo en mi cabeza

No le dices mal a la otra persona

No está permitido hacerlo.

fe fe fe

Nunca hablas mal de ti

No está permitido hacerlo.

falso falso falso