Ты помніш - Лявон Вольскі

Ты помніш, помніш, безумоўна,

І тую ноч, і той настрой,

Што панаваў над намі роўна —

І над табой, і нада мной…

Драты дрыжалі пераборам,

Аб нечым дзіўным месяц сьніў,

І рысы даўняга сабора

Так чотка млелі ў вышыні.

Нячутна шамацела лісьце,

Саткалі зоры з срэбра ніць…

У тую ноч мы пакляліся

Жыць і любіць…

Любіць і жыць.

І мы жылі… І мы любілі…

І несьлі прагу і любоў…

Часы дзяціных сноў-ідылій

Да нас ня вернуцца ізноў…

Жыцьцё далей нас весьці стане,

Надорыць новых песень-дум,

І мужнай сталасьці жаданьні

На нас пячатку пакладуць.

А ўжо ня вернецца з гадамі

Ні тая ноч, ні той настрой,

Што панаваў тады над намі —

І над табой, і нада мной.

te acuerdas te acuerdas definitivamente

Y esa noche, y ese humor,

Lo que nos gobernó exactamente -

Y por encima de ti, y por encima de mí...

Los cables temblaron,

Sobre algo extraño soñó la luna,

Y las características de una catedral antigua

Entonces el rosario fue molido en altura.

Las hojas susurraron inaudiblemente,

Estrellas tejidas con hilo de plata...

Esa noche juramos

Vive y ama…

Amar y vivir.

Y vivimos... Y amamos...

Y llevaba sed y amor…

Tiempos de sueños-idilios infantiles

No vuelvas más con nosotros...

La vida seguirá guiándonos,

Dar nuevas canciones-pensamientos,

Y valiente constancia de deseo

Seremos sellados.

Y no volverá con los años.

No esa noche, no ese estado de ánimo,

Lo que nos gobernó entonces -

Y por encima de ti, y por encima de mí.