Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

En el parpadeo perpetuo de los acontecimientos

Vagando en el tiempo sin fin

Me encontré al borde de los sueños

Antes del laberinto del destino

Hasta que entré en el Templo del Cuerpo

La puerta está abierta por Dios.

En su honor, para la gloria

La humanidad empezó la carta

Y yo iba a ser hermosa en la modestia

Embellece todos los lugares contigo mismo

Pero cuando miro hacia atrás, gimo

Me he vuelto una persona tan fea

Como un pastor sin sentido en los pastos

Pastando innumerables ganados

Pisoteé alfombras de hierba hasta las eras

Hasta que el Ángel de la Guarda bajó sus alas

Y caí de las torres triunfantes del patetismo

Misterios de intriga solo tramando

Fanfaron polvo perdido del Cosmos

Me desfiguro civilizándome

Y caí de las torres triunfantes del patetismo

Misterios de intriga solo tramando

Fanfaron polvo perdido del Cosmos

Me desfiguro civilizando, civilizando