Nie jesteś moja - Czesław Niemen

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

Choć byłaś od dawna dla mnie stworzona

Czemu więc nie jesteś i widokiem swoim

Nie wypłoszysz smutku z oczu moich

Jeśli jeszcze do mnie nie znalazłaś drogi

Pozwól że cię tu przyniosę sam w te progi

I nie mów tylko mi, że to za późno jest

O jedno życie

Nie daj mi słowem znać, że już nie jestem

Na wszechświata szczycie

Zasłoń mi sobą świat i wątpliwościom moim

Zabroń świtać

(Na, na, na, na)

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

Y no puedo encontrar una manera para eso

¿Qué haré ahora, qué haré conmigo mismo?

Supongo que voy por un camino sin fin

Donde nunca puedo distinguir entre la luz y la sombra

Y de piedra volveré a ser piedra

Y lágrimas de cristal mezcladas con lluvia

En algún lugar de los límites caerán

Una casa solitaria se derrumbará hasta la ruina

tristemente ennegrecido

Y sueños en el páramo

Se convertirán en escombros por el incumplimiento

No eres mía (no eres), no eres

Aunque has sido hecho para mí durante mucho tiempo

Entonces, ¿por qué no estás tú y tu vista?

No sacarás mi pena de mis ojos

Si aún no has encontrado tu camino hacia mí

Déjame traerte aquí solo a estos umbrales

Y no me digas que es demasiado tarde

Una vida

No me dejes saber que ya no estoy

En la cima del universo

Cubran el mundo y mis dudas con ustedes mismos

Prohibir el amanecer

(Na, na, na, na)

No eres mía (no eres), no eres

Y no puedo encontrar una manera para eso

¿Qué haré ahora, qué haré conmigo mismo?

Supongo que voy por un camino sin fin

Donde nunca puedo distinguir entre la luz y la sombra

Y de piedra volveré a ser piedra

Y lágrimas de cristal mezcladas con lluvia

En algún lugar de los límites caerán

Una casa solitaria se derrumbará hasta la ruina

tristemente ennegrecido

Y sueños en el páramo

Se convertirán en escombros por el incumplimiento