Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servi...

Por qué, sombra, te vas con las manos rotas hasta la armadura

En las antorchas, ¿qué son los destellos alrededor de tus rodillas?

Una espada de laurel verde, bendiciendo hoy el llanto de los claros

El halcón se rompe y tu caballo sacude la pata como un bailarín

Soplan, soplan banderines y se soplan el uno al otro

Como tiendas de campaña en movimiento de tropas vagando en el cielo

Largas trompetas en llanto hasta que lleguen las señales

Las montañas se inclinan con las alas bajas

Como lanzas perforaron dragones, lagartos y pájaros

Tantas ideas que perseguiste con tus lanzas

Vienen los dolientes, uno de ellos levantando los brazos

Con gavillas de olor arrastradas por el viento

En segundo lugar, recoger una lágrima en la caracola, que se arranca de la cara.

Otros, buscando caminos, aunque se hizo hace siglos...

Otros, rompiendo grandes vasijas de barro contra el suelo

Que el estrépito en el crujido todavía contribuye a la tristeza

Los niños golpean hachas azuladas del cielo

Los escudos, rojos de luces, son golpeados por los sirvientes

Un enorme estandarte que se acuna entre los humos

Una lanza con una hoja contra los arcos, dirías, apoyada en el cielo

Se meten en un barranco y se hunden... salen a la luz de la luna

Y se vuelven negros en el cielo, y un frío resplandor se derrama sobre ellos

Y a lo largo de las cuchillas, como una estrella que no puede caer, brilla a través

El coro se detuvo de repente, y de nuevo, como una ola, arrojó

On - on - hasta que cuando bajas, llega a la tumba

Y en el fondo veré negro que acecha detrás del camino

Que, por exagerar, la humanidad no encontrará la manera

Con la lanza de tu corcel golpeará como una lanza vieja

Y cubro la procesión, entristeciendo los castillos en el sueño

Golpeando las puertas con urnas, silbando los cracks de las hachas

Hasta que los muros de Jericó se derrumben como troncos

Los corazones que desfallecen despertarán, las naciones quitarán el moho de los ojos

Seguir…