Aan De Kust - Bløf

De zoute zee slaakt een diepe zilte zucht

Boven het vlakke land trilt stil de warme lucht

Hey, iemand slaat soms onverwacht maar zeker op de vlucht

Alarmfase 2 is hier nauwelijks nog berucht

Maar men weet het niet

En zwijgt van wat men hoort en ziet

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de mensen onbewust zin in mosselfeesten krijgen

En van eten slechts nog zwijgen

Als ze zat zijn en voldaan

Dan weer rustig slapen gaan

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waarin ieder onbewust in het Duits wordt aan gesproken

Waar de ketting is gebroken

En alle schepen zijn verbrand

Maar er is niets aan de hand

Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vanacht

De haven is verlaten want er is nog maar een vracht

Die moet in het donker buiten gaats worden gebracht

Gedenk de goede tijden van zuiverheid en kracht

Maar men weet het niet

En zwijgt van wat men hoort en ziet

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de zomer onbewust met een rotgang wordt genoten

En waar wild en «onverdroten»

Iedereen zijn gang kan gaan

Tot men zat is en voldaan

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de liefde van de lust steeds maar weer zal gaan verliezen

Omdat ze nooit kan kiezen

Tussen goed en niet zo kwaad

Maar dat is zoals het gaat

Hier aan de kust…

El mar salado lanza un profundo suspiro salado

Sobre la tierra plana el aire tibio vibra en silencio

Oye, a veces alguien se escapa de forma inesperada pero segura.

La fase de alarma 2 ya no es infame aquí

pero ellos no saben

Y guarda silencio por lo que se oye y se ve

Aquí en la costa, la costa de Zelanda

Donde la gente inconscientemente tiene ganas de fiestas de mejillones

Y simplemente no digas nada sobre la comida.

Cuando están satisfechos y satisfechos

Entonces vuelve a dormir

Aquí en la costa, la costa de Zelanda

En el que a todo el mundo se le habla inconscientemente en alemán

Donde se rompe la cadena

Y todos los barcos se queman

Pero no hay nada malo

Vlissingen está respirando con dificultad y abatido esta noche

El puerto ha sido abandonado porque solo queda una carga

Debe ser sacado en la oscuridad.

Recuerda los buenos tiempos de pureza y fortaleza

pero ellos no saben

Y guarda silencio por lo que se oye y se ve

Aquí en la costa, la costa de Zelanda

Donde el verano se disfruta inconscientemente a un ritmo podrido

Y donde salvaje e «impertérrito»

Todos pueden salirse con la suya

Hasta que uno está y satisfecho

Aquí en la costa, la costa de Zelanda

Donde el amor de la lujuria perderá una y otra vez

Porque ella nunca puede elegir

Entre el bien y el no tan mal

Pero así es como va

Aquí en la costa...