Yangın Gecesi - Ahmet Kaya

Yangın gecesinde giyinmiştim

Ateş İstanbul’a bulaşmıştı

Yalnızdım, zehirdim, zehirliydim

Bütün köprülerim atılmıştı

Gemileri ellerimle batırmıştım

İstanbul nefes nefes yanıyordu

Sen tutuşmuştun, yanıyordun

Çığlıkların kulağımdan gitmeyecek

Saçların tutuşmuştu, yanıyordu

Ateş dudaklarına bulaşmıştı

Kimsecik yangını görmüyordu

Bir damlacık su vermiyordu

Sen bir cehennemdin, yanıyordun

İstanbul bir cehennemdi, yanıyordu

Ben eski cehennemdim, yanıyordum

Şiirlerim haykırmaya başlamıştı

Duman beni boğmasa, kör etmezse

Gözlerim kör olmasa, ölmezsem

Seni görsem, suçlu gözlerini görsem

Yangın gecesinde kaybolduğunu

Başıma taş yağmasa düşmezsem

Gemiler ateş almasa, gitmezse

İstanbul yanmasa, sen yanmasan

Ben kendi kendimi yakacaktım

Yo estaba vestido en la noche del incendio

El fuego había infectado a Estambul

Estaba solo, era veneno, era veneno

Todos mis puentes fueron tirados

hundí barcos con mis manos

Estambul estaba ardiendo sin aliento

Estabas en llamas, estabas en llamas

Tus gritos no desaparecerán

Tu cabello estaba en llamas, estaba en llamas

El fuego estaba en sus labios.

nadie vio el fuego

no dio ni una gota de agua

Eras un infierno, estabas ardiendo

Estambul era un infierno, estaba en llamas

Yo era el viejo infierno, me estaba quemando

Mis poemas comenzaron a gritar

Si el humo no me asfixia, si no me ciega

Si mis ojos no fueran ciegos, si no me muriera

Si te veo, si veo tus ojos culpables

Perdido en la noche del fuego

Si no me caigo, si no me caen piedras en la cabeza

Si los barcos no se incendian, no te vayas.

Si Estambul no se quema, si no se quema

me quemaría