Najprzytulniej - Sylwia Grzeszczak

Najprzytulniej tam, gdzie już nie ma nas

Miejsca, które skrył pod skrzydłami czas

To co było trwa, nikt nam nie zabierze wspomnień

Tamto słońce ma — o wiele większą moc

Nasz ulubiony brzeg, kolana zdarte wciąż

Rodzice krzyczą dość

Pora do domu, jest już chłodniej

Ognisko płoszy ciemność, cisza w sercach gra

Wpatrzeni tacy mali w ten ogromny świat

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

A z czterech świata stron przywoziliśmy wiatr

Walizki pełne snów, od śniegu bielszy piach

I klika mądrych prawd i szczęścia nieuchwytny zapach

Lecz gdzie są tamte dni, kiedy mierzyliśmy mniej

Jak forteca był nasz dom, my się bawiliśmy w nie

Wojna dalej toczy się, lecz to już chyba nie zabawa

Pędzący pociąg — nie usłyszy mego stop

Mała dziewczynka pełna gigantycznych trosk

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

Takie chwile kiedy zamykamy oczy i wracamy do tych dni jeszcze raz

Subtelny uśmiech i cichuteńki płacz

Najprzytulniej jest mi tam, gdzie nikt nie zdąży

Nie odnajdzie drogi nikt oprócz nas

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

El lugar más acogedor donde ya no estamos

Los lugares que el tiempo ha escondido bajo sus alas

Lo que dure, nadie nos quitará los recuerdos

Ese sol tiene - mucho más poder

Nuestro borde favorito, las rodillas todavía rayadas

Los padres gritan lo suficiente

Es hora de ir a casa, es más fresco ahora

El fuego asusta la oscuridad, el silencio juega en los corazones

Tan pequeños contemplan este enorme mundo

Regresamos de un largo camino a nuestros viejos lugares acogedores

Días perfectos e inquebrantables escondidos en la memoria de la niebla

Y de las cuatro partes del mundo trajimos el viento

Maletas llenas de sueños, arena blanca que nieve

Y unas pocas verdades sabias y una fragancia esquiva para la felicidad

Pero, ¿dónde están esos días en que medimos menos?

Como una fortaleza era nuestro hogar, jugábamos en ella

La guerra sigue, pero ya no creo que sea un juego.

Tren a toda velocidad: no escuchará mi parada

Una niña llena de preocupaciones gigantes

Regresamos de un largo camino a nuestros viejos lugares acogedores

Días perfectos e inquebrantables escondidos en la memoria de la niebla

Esos momentos en los que cerramos los ojos y volvemos a esos días otra vez

Una sonrisa sutil y un pequeño llanto

El lugar más acogedor para mí es donde nadie puede llegar.

Nadie más que nosotros encontrará el camino

Regresamos de un largo camino a nuestros viejos lugares acogedores

Días perfectos e inquebrantables escondidos en la memoria de la niebla