Til Moldar - Sólstafir

Sölnað blóm hinnsti koss

Skil ég við þennan heim

Reyrður við reipið gróft

Vonbrigði ég brást þeim tveim

Andardráttur svikin ást

Allt hefur enda að gjöf

Með titring og hjartaslátt

Þögnin svo nuddað rör

Nú ég man ljósið sem lyfti mér aftur á bak

og ég man brosið sem ég hélt að mig yfirgaf

Borin út er bergmálið

Af björtum tónum tónsmiðsins

Í kalda gröf í kaðli sig

kominn á endastöð

Tárin rauð og svikin tröð

Tekist er hönd í hönd

Þið vitið að ég reyndi en um leið og ég skemmdi

en ég veit ég veit

Nú ég man kærleika kynntist en aldrei ég fann

Og ég man snerting og faðmlög ef það sem ég ann

Nú ég man myrkrið sem þið komuð og hræddið þá

Og ég man opnaði augun en alrei ég sá

Flores marchitas el último beso

entiendo este mundo

Aproximadamente atado a la cuerda

Decepción fallé los dos

Aliento amor forjado

Todo termina en un regalo.

Con vibración y latido del corazón

El silencio luego frotó el tubo

Ahora recuerdo la luz que me levantó hacia atrás

y recuerdo la sonrisa que creí dejar

El eco se lleva a cabo

De los tonos brillantes del compositor

En la tumba fría en la cuerda misma

ha llegado a su destino final

Lágrimas rojas e hilo falso

Lo logramos de la mano

Sabes que lo intenté pero tan pronto como dañé

pero se que se

Ahora recuerdo que el amor se encontró pero nunca encontré

Y recuerdo tocar y abrazar si lo que amo

Ahora recuerdo la oscuridad en la que entraste y los asustaste

Y recuerdo que abrí los ojos pero nunca vi