Sustuysam Asaletimden - Rafet El Roman, Sarp Palaur (Şanışer)

Taze kırlarında, körpe gönlümün

İçmek aşkı kadehten ve yatmak öyle kör kütük

Sonra farkındalık sende tanrı gibi yap

Haydi sende nehirlerce ağlat önce güldürüp

Ben yürürken çürür yolların daraldım

Sana bu yoldan hüzün topladım yalancı

Elini aç ve gel, güzün yorganım karanlık

Dünyada yalnızım, bütün dostlarım yabancı

Bey gibi yaslı fakat metanetli

Bir aptal hatama devam ettim

Güvendiğin bütün dağlar uçar gider çok vakitsiz

«Kimin neyin var?»

dedin ya gülüm sorma gitsin

Epey de bir derdim var olur da

Aşamazsam annem hakkını helal etsin

Geldiğimde yanına ak saçım ve ölü benzim

İyice bak çünkü beni son kez göreceksin

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

Kızgın rüzgarım, üşür dayanmaz dar ağacım

Dallarından küçük baharlar yarattım

Anlık gülüşleri yüzüm yalanlar bayağıdır

Hep karanlık, hep gece bütün sabahlar yalancı

Ben susanı oynardım, sen tartışanları

Yâr şimdi açıkta bak en saklı yanlarım

Çatım yoktu aktı sel, kar;

kış ayları

Ben hep doğru söyledim de sen yanlış anladın

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

En los campos frescos de mi joven corazón

Bebiendo amor de la copa y durmiendo tan ciego

Entonces la conciencia te hace como dios

Vamos, hazte llorar por los ríos, primero ríe

Mientras camino, tus caminos se pudren, me estrecho

Así recogí tristezas para ti, mentiroso

Abre tu mano y ven, mi colcha de otoño es oscura

Estoy solo en el mundo, todos mis amigos son extraños

Tan viejo como Bey, pero firme

Seguí cometiendo un error estúpido

Todas las montañas en las que confías vuelan demasiado pronto

"¿Quién tiene qué?"

dijiste mi rosa, no me pidas que me vaya

aunque tengo bastante problema

Si no puedo pasar, mi madre puede perdonarme

Cuando vengo a ti, mi cabello blanco y mi cuerpo muerto

Mírame bien porque me verás por última vez

No estoy condenado a callar, también tuve una palabra para ti.

Si me callo, sé por mi nobleza

Pasé mi aliento en vano en mi cuarto oscuro durante siglos

No entendí nada porque dijiste vida

Mi viento enojado, mi árbol angosto en cuanto hace frío

Creé pequeños manantiales de sus ramas

Sonrisas instantáneas, mi cara, las mentiras son comunes

Siempre oscuro, siempre de noche, todas las mañanas son mentirosas

yo jugaría a susan, tú discutirías

Mi querida está abierta ahora, mira mis lados más ocultos

No tenía techo, la inundación fluyó, la nieve;

meses de invierno

Siempre dije la verdad pero me malinterpretaste

No estoy condenado a callar, también tuve una palabra para ti.

Si me callo, sé por mi nobleza

Pasé mi aliento en vano en mi cuarto oscuro durante siglos

No entendí nada porque dijiste vida