Балада аб маці - Песняры

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,

На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.

Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,

Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:

Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.

На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,

У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:

«Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.

За гэта вярбою гатовая стаць над табою».

Сказала дарога ёй: «Скардзішся, маці, дарма ты.

Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.

Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:

Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!

На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,

Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы».

З дарогі ўставала, як каменю маці казала:

«Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!

Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:

Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"

І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.

Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.

На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.

Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.

En la batalla, el hijo ensangrentado fue escoltado fuera de la casa,

Por suerte y por suerte la madre sembró las semillas.

Si esperamos a la madre de esos granos del oriente,

El hijo vendrá de la campaña, con la gloria vendrá de la campaña.

Ella suspiró en vano, esperando la felicidad y el destino:

Los granos cayeron sobre las astillas de piedra en el campo.

La paciente madre cayó exhausta sobre la piedra,

En la desesperación, quejarse se convirtió en un camino familiar:

“Escucha mis palabras, pon tu piedra dura.

Para esto, el sauce está listo para pararse sobre ti.

El camino le dijo: “Te quejas, madre, eres en vano.

Los granos no se levantarán, porque los campos en la piedra están astillados.

No eres el primero en venir a la piedra con piedad:

¡Más de una vez se sembró, pero nunca se arrepintió!

Los extraños lo rodaron en nuestros campos,

Extraño y silencioso, lleva mucho tiempo tirado en el camino".

Se levantó del camino mientras su madre le decía a la piedra:

“¡No tienes suficiente agua y no tienes suficientes lágrimas de madre!

Ahora te conjuro con mi sangre:

¡No me convertiré en la tierra, sino que me convertiré en la piedra!”.

Y tres veces con tal juramento que la piedra maldijo.

La piedra se convirtió en la tierra, y ella se convirtió en la piedra.

Sobre la piedra del primero al borde del camino se levantan los granos.

El hijo regresa de camino a casa.