Największy Teatr Świata - Edyta Geppert, Kroke

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Przede mną mroczna scena

Nade mną wielka kurtyna

A przedstawienie zaraz się zacznie

Codziennie się zaczyna

Tragiczni komedianci

Od tylu lat ci sami

Niepowtarzalne stworzą kreacje

Zamieniając się znowu rolami

Ten, który dziś gra króla

Do wczoraj nosił halabardę

A jutro będzie tylko błaznem

Prawa tej sceny są twarde

Premiera za premierą

Pomysłów nie zabraknie

Publiczność zna ich wszystkie sztuczki

A jednak cudów łaknie

Po każdej plajcie antrakt

A po nim znów premiera

I jeszcze większa plajta

A teatr nie umiera

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

A obok mnie w milczącym tłumie

W cieniu tej wielkiej sceny

Artyści cisi i prawdziwi

Artyści niespełnieni

Nie zagram w tym teatrze

Nie przyjmę żadnej roli

A serce, a co z sercem

A niech tam sobie boli

I każdy nowy sezon

Niech będzie jak pokuta

Stąd przecież wyjść nie można

Więc siedzę jak przykuta

Do tego właśnie miejsca

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Pode mną smutna ziemia

Nade mną nieba kurtyna

Więc czekam aż Reżyser Niebieski

Ogłosi wielki finał

Nie wierzę, ale patrzę

estoy sentado en una silla dura

En el teatro más grande del mundo

Miro y no creo en mis ojos

No lo creo, pero miro

Hay una escena oscura delante de mí.

Una gran cortina arriba

Y el espectáculo está a punto de comenzar.

Comienza todos los días

comediantes trágicos

Lo mismo durante tantos años.

Las creaciones serán únicas.

Cambiando roles de nuevo

El que hace de rey hoy

Hasta ayer, llevaba una alabarda.

Y mañana será solo un bufón

Las leyes de esta escena son duras

Estreno tras estreno

habrá muchas ideas

El público conoce todos sus trucos.

Sin embargo, él anhela milagros

Escupir una interacción después de cada

Y luego el estreno de nuevo

Y un fracaso aún mayor

Y el teatro no muere

estoy sentado en una silla dura

En el teatro más grande del mundo

Miro y no creo en mis ojos

No lo creo, pero miro

Y a mi lado en la multitud silenciosa

A la sombra de esta gran escena

Los artistas son tranquilos y reales.

Artistas insatisfechos

no tocaré en este teatro

no tomare ningun papel

Y el corazón, ¿qué pasa con el corazón

Y deja que duela allí

Y cada nueva temporada

Que sea como una penitencia

Después de todo, uno no puede salir de aquí.

Así que me siento encadenado

a este lugar

En el teatro más grande del mundo

Miro y no creo en mis ojos

No lo creo, pero miro

Hay una tierra triste debajo de mí

El cielo es una cortina sobre mí

Así que estoy esperando al Director Blue

Anunciará la gran final.

No lo creo, pero miro