Марскi чалавек - Крамбамбуля

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

Tenemos demasiados ríos y lagos,

Y no hay mares, no hay océanos.

Y no tengo nada - y había un hombre

Que por este motivo acabó con su vida.

Nació y creció aquí,

Pero el instituto se fue al barco,

Todos los océanos y mares conquistados

Y así el anciano volvió a casa.

Caminó, tambaleándose en tierra firme,

Presuntamente en barcos inestables,

Y el mar no vio - el alma ardió,

Y apagó el fuego mental con ron.

Así murió entre lagos y ríos

Local, pero ya un hombre de mar.

Se encuentra en su tierra bielorrusa.

En la horma de madera de su nave.