Алеся - Игорь Лученок

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая,

Чаму так горка?

Не магу я зразумець...

Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае

На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,

Палынны жаль смугой ахутаных дарог.

Каб я хвілінаю нанесеныя раны

Гадами ў сэрцы заглушыць сваім ня мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май

Adiós, corazón despierto, querido,

¿Por qué tan amargo?

no puedo entender...

Lo siento por la mañana que el cielo está ardiendo

En el oriente de mi día, que es de color de rosa.

Te has ido, nunca volverás, Ales.

Adiós morenos, cariño, adiós.

Están en la encrucijada de los primeros, y desde los cielos

Las alondras solitarias suenan y lloran mayo.

Ido, dejándome cenizas y nieblas,

Caminos envueltos en carriles de lástima de ajenjo.

Al minuto que infligí las heridas

Durante años en su corazón no pudo ahogar el suyo.

Te has ido, nunca volverás, Ales.

Adiós morenos, cariño, adiós.

Están en la encrucijada de los primeros, y desde los cielos

Las alondras solitarias suenan y lloran mayo