Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Από παιδί είμαι ένα σώμα που' χει ρίζα στον αέρα

Σώμα φυγής, μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα

Μάταια σ΄αναζητώ

Ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα

Και μου΄χει μείνει το κεντρί στο χέρι βέρα

Ώρες μικρές στα σκοτεινά του πόνου πιάνω τη συχνότητα

Σε θέλω τραγικά

Στην ταραγμένη μου ψυχή θα είσαι πάντα εκκρεμότητα

Σαν πόρτα ανοιχτή

Που λείπεις μου' πέσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαιγομαι

Και λιώνω σαν κερί

Και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δε λέγομαι

Να καίγεσαι όπως καίγομαι

Το ξέρω πως το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι

Λάμπω σαν φως μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει

Αν με δεις να θυμηθείς ότι με κατοίκησες και ότι με νίκησες

Δίχτυ πως μ' έπιασε ο καημός απόψε πάλι

De niño soy un cuerpo que tiene sus raíces en el aire

Cuerpo de escape, pero yo me quedé y tú fuiste más allá

te busco en vano

Lo que yo quisiera, abeja salvaje

Y el aguijón se queda en mi mano

Horas cortas en la oscuridad del dolor Capto la frecuencia

te quiero trágicamente

En mi alma atribulada siempre estarás pendiente

como una puerta abierta

Te extraño, caigo pesado, me quemo con los recuerdos

Y me derrito como una vela

Y como no digo Dios que perdona

Para quemar como yo quemo

Sé que el azul en mis ojos no es una playa

Brillo como la luz pero he puesto oscuridad en la marca

Si me ves recuerda que me habitaste y que me venciste

Neto que volví a ser miserable esta noche