Hoer Van De Zeven Hemelen - Fluisterwoud

Mantel vol gaten, donker en grauw

Een loense grijns als van de volmaakte rabauw

Hij strompelt vooruit en steunt op zijn stok

Tegen de mensheid koesterend een vreselijk wrok

De wormen sluimeren waar hij is geweest

De lijken smaken hen nog wel het meest

Levensgeesten zijn als de dood voor hem

Verzwinden bij het gekraak van zijn fluisterende stem

De plaeghdraegher verkneukelt zich, dit was zijn laatste wens

Alweer een gehucht gezuiverd, van die walgelijke mens

Plaeghdraegher was hier en heeft hen aanschouwd

Stinkende etter rond kadavers ijskoud

De ratten zijn vertrokken, ze volgen hun heer

In het volgende dorp halen ze meer

Capa llena de agujeros, oscura y gris

Una sonrisa entrecerrada como el 'perfecto rabau'

Tropieza hacia adelante y se apoya en su bastón.

Guardando un terrible rencor contra la humanidad.

Los gusanos duermen donde ha estado

Los cadáveres los saben más

Los espíritus de vida son como muerte para él.

Perder en el crepitar de su voz susurrante

De plaeghdraegher se regodea, este fue su último deseo

Otro caserío limpio de ese hombre repugnante

Plaeghdraegher estaba aquí y los vio

Pus apestoso alrededor de cadáveres helados

Las ratas se han ido, siguen a su señor

En el pueblo de al lado consiguen más