Bergen En Ravijnen - Clouseau

Er zijn zo van die dagen

Dat een zwerver in me leeft

Ik moet naar buiten breken

Ver weg van al wat mij omgeeft

Dan kan ik niets verdragen

Loop nerveus en overstuur

In m’n bloed klopt verlangen

Naar onstuimig avontuur

Het kan opeens gebeuren

En het valt zo plots op mij

Geen mens houdt mij nog tegen

Zelfs m’n liefste, zelfs niet jij

Ik kan het niet verklaren

't is een gloed die smelt en brandt

Ja los wil ik me scheuren

Los van elk gezond verstand

Het zijn bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

Dan scheur ik door de nacht

Door de hitte die me slaat

Een dorre witte vlakte

Die me naar de eindstreep jaagt

Dan luwt opeens de storm

Een rust die mij herschept

Onpeilbaar is de vreugde

Als je iets veroverd hebt

Het zijn bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

'T is een beest dat wild te keer gaat

Dat m’n angsten overstemt

Het gevaar dat me uitdaagt

Koen ik wil dat jij me temt

Dan wenkt opnieuw de haven

Van een huis waar ik verblijf

Dan proef ik weer de liefde

Van haar zoete warme lijf

Vind ik opnieuw de kant

Van het leven dat zich schrijft

Tot dat de onrust wakker wordt

En mij weer naar buiten drijft

Naar de bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

'T is een beest dat wild te keer gaat

Dat m’n angsten overstemd

Het gevaar dat me uitdaagt

Koen ik wil dat jij me temt

Nananana nanananana nananana

Hay esos dias

Que un vagabundo vive en mi

tengo que romper

Lejos de todo lo que me rodea

Entonces no puedo soportar nada

Camina nervioso y molesto

El deseo está en mi sangre

A una aventura salvaje

Puede suceder de repente

Y tan de repente me llama la atención

Ya nadie puede detenerme

Incluso mi amor, ni siquiera tú

no puedo explicar

es un resplandor que se derrite y quema

Sí, quiero desgarrarme

Aparte de cualquier sentido común

son montañas y barrancos

O un salón de mil hombres

O el calor de los desiertos

Que me gustaría domar

Entonces atravesaré la noche

Por el calor que me pega

Una llanura blanca y estéril

Que me persigue hasta la meta

Entonces, de repente, la tormenta amaina

Una paz que me recrea

Insondable es la alegría

Cuando has conquistado algo

son montañas y barrancos

O un salón de mil hombres

O el calor de los desiertos

Que me gustaría domar

Es una bestia que se vuelve loca

Que ahoga mis miedos

El peligro que me desafía

Koen quiero que domestiques

Entonces otra vez el puerto llama

De una casa donde me alojo

Entonces pruebo el amor de nuevo

De su dulce cuerpo tibio

vuelvo a encontrar el lado

De la vida que se escribe sola

Hasta que el malestar despierte

Y me expulsa de nuevo

A las montañas y barrancos

O un salón de mil hombres

O el calor de los desiertos

Que me gustaría domar

Es una bestia que se vuelve loca

Que ahogó mis miedos

El peligro que me desafía

Koen quiero que domestiques

nanana nanana nanana