Makria Makria - Alkistis Protopsalti

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Lejos

el mundo te llevo

lejos

y el corazón no cabe.

Tantos años que te has perdido

hubo alegría y tristeza

te recuerdo riendo

y me sorprendo riendo.

Así es mi memoria ligera

como la piedra en el lago

pesado en las hojas inferiores

y fiesta en la espuma.

Lejos

el mundo te llevo

lejos

y el corazón no cabe.

Fui y agarré una casa.

con terraza el planeta

para verte en las estrellas

como un cometa que pasa.

tu cuerpo se fue

solo una órbita en la naturaleza

pero como quieres si no te toco

para tirarte en el corazón.

Lejos

el mundo te llevo

lejos

y el corazón no cabe.

Tantos años que has estado fuera

hasta las calles cambiaron de nombre

cuanto mas ama los cuerpos

y mucho menos los corazones se abrazan.

Fui y cogí una piedra

recuerdos para escribirte

pero te he dejado

flores en papel.