Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Кветка ў нетрах лясных распускалася,

Залатая, агністая, сіняя,

На купаллі, на росным купаллі,

Ў бураломнай лясной лагчыне.

У глушы, дзе туманы белыя,

Дзе жывуць лесуны і трасца,

Як заўсёды, шукалі смелыя

Кветку-папараць, кветку шчасця.

Як жадалі мець гэту кветку

Цёмных пушчаў глухія шаты,

Каласы на бедных палетках,

Людзі ў цёмных, закураных хатах!

Ўсё было ў тую ноч звычайным:

Над агнямі лёталі цені,

Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,

Пахла мёдам мурожнае сена.

За вячэру скупую сядалі

Дзеці бедныя пры лучыне;

Загубіўшы вянок, рыдала

Панам збэшчаная дзяўчына.

У клапоўніку лаяўся п’яны,

За карчмою кагосьці білі,

Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,

І кабета над ім галасіла.

З каліты салёнай, парожняй

Залатоўку узяўшы ў рукі,

Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,

Каб сухоты пусцілі ўнука.

Ўся краіна над працай гарбела,

Ела бульбу, не бачыла сала,

Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,

І ўсе, як нямыя, маўчалі.

І не ведалі вёскі ў дубровах,

Людзі хмурыя і палеткі,

Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,

Што яно прагрыміць над светам,

Што язык залаты атрымалі

Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,

Рэчак поўных лянівыя хвалі,

Занядбаныя, чорныя хаты.

Хоць нясцерпным ставала гора —

Наваколле пакуль што маўчала.

Ноч плыла агнямі і зорамі…

Нарадзіўся Янка Купала.

La flor en lo profundo del bosque floreció,

Oro, fuego, azul,

En la cúpula, en la cúpula cubierta de rocío,

En un hueco del bosque roto.

En el desierto, donde la niebla es blanca,

Donde viven pájaros carpinteros y pájaros carpinteros,

Como siempre, busca a los valientes

Una flor de helecho, una flor de felicidad.

Como querían tener esta flor

túnicas sordas de bosques oscuros,

Orejas en malas parcelas,

¡Gente en casas oscuras y llenas de humo!

Todo era normal esa noche:

Las sombras volaron sobre las luces,

Los taconazos del "Yankee" suelen ser esperados,

El heno de miel olía a miel.

Para una cena mezquina se sentaron

Los niños son pobres en la luchina;

Perdiendo la corona, ella lloró

Señores niña pervertida.

Estaba jurando borracho en el armario,

Alguien fue golpeado detrás de la taberna,

Alguien estaba acostado boca abajo, exhausto,

Y el taxi encima de él lloró.

Con colitis salada, vacía

Tomando el oro en sus manos,

Su abuelo la arrojó al "fuego de Dios",

Que la tuberculosis dejó al nieto.

Todo el país está trabajando en la gorbela,

Ella comió papas, no vio manteca,

Todos rezaban, todos sufrían,

Y todos, como mudos, callaron.

Y no conocía el pueblo en los robledales,

Gente y campos sombríos,

Que la Palabra ya ha sido encontrada para todos,

lo que tronará sobre el mundo,

Que lengua de oro tienen

Esa noche el bosque es un manto oscuro,

Ríos llenos de olas perezosas,

Casas negras y abandonadas.

Aunque el dolor se volvió insoportable -

El barrio sigue en silencio.

La noche estaba llena de luces y estrellas…

Nació Yanka Kupala.