Yalnızlık Senfonisi - Model

Anladım, sonu yok yalnızlığın.

Her gün çoğalacak.

Her zaman böyle miydi?

Bilmiyorum...

Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.

Alışır her insan alışır zamanla,

Kırılıp incinmeye.

Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,

Yeniden ayağa kalkmak.

Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.

Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.

Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...

Hadi gelin üstüme korkmuyorum!

Bulutlar yüklü.

Ha yağdı ha yağacak üstümüze.

Hasret...

Yokluğunla ben baş başayız.

Nihayet...

Lo entiendo, la soledad no tiene fin.

Se multiplicará todos los días.

¿Siempre fue así?

Yo no sé...

Era como si llorar como un niño fuera intocable.

Todo el mundo se acostumbra con el tiempo,

Estar roto y herido.

Porque lo ordinario se destruye y se destruye,

Para ponerse de pie de nuevo.

Mi soledad acecha en mi camino, esperando.

El dolor me vigila.

Estoy esperando, esperando, esperando...

¡Vamos, no tengo miedo!

Las nubes están cargadas.

Está lloviendo, va a llover sobre nosotros.

Anhelo...

Estoy solo con tu ausencia.

Por fin...