Arafta - Mabel Matiz

Kirlendim, kirlendim, yıkandım, kirlendim, kilitlendim

Soydum kendi derimi

Tırnak kontrollerini sevmedim hiç aslında

Şevkatten uzattım hep ellerimi

Yüzüme vuran güneş

Saçlarımı öpen rüzgâr

Siyahıma sarı çalan o yıldızlar

Sessiz bir kıyametin karnında kayboldular

Kaldır kapağı bak;

kimler can çekişiyor cennette

Kim çoktan ölmüş, kim diri kendi cehenneminde

Sustur bütün yerli yersiz havlayan köpekleri içinde

Bu karanlık sokaklar yalnız onların değil

Estoy sucio, estoy sucio, estoy lavado, estoy sucio, estoy encerrado

pelé mi propia piel

Nunca me gustaron mucho los controles de uñas.

Siempre extendí mis manos por compasión.

sol golpeando mi cara

el viento besando mi cabello

Esas estrellas que juegan amarillas en mi negro

Perdido en el vientre de un apocalipsis silencioso

Retire la apariencia de la cubierta;

quien se muere en el cielo

Quién ya está muerto, quién está vivo en su propio infierno

Calla a todos los perros nativos que ladran adentro

Estas calles oscuras no son solo de ellos