Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Salimos a conquistar grandes montañas,

Los héroes del pasado nos sirvieron como modelos a seguir.

Subimos durante mucho tiempo a través de la cresta altísima,

más de uno cayó allí, encontrando la muerte abajo.

En el camino soplaba el viento y la nieve caía en los ojos,

se paralizó de miedo, le quitó los sentidos de miedo.

Pero nadie cesó, ni aun en la hora mala,

apretó los puños y se rió: ¡Oye!

Es hermoso

y solo menos oxigeno...

Y fuimos guiados por la esperanza, la fe y la ira,

porque realmente era suficiente allí abajo.

Y valió la pena ir, aún subiendo,

ser tú mismo por fin, dejar de doblar el cuello.

Y durante este viaje, cada uno de nosotros era como un hermano,

aunque no estuvo exento de traiciones infieles.

Pero nadie cesó, ni aun en la hora mala,

apretó los puños y, riéndose, gritó: ¡Oye!

Es hermoso

y solo menos oxigeno...

Hasta que después de miles de pruebas, a través de la espantosa blancura,

Nuestros esfuerzos dieron sus frutos: logramos nuestro objetivo.

Sentimos el latido de los corazones y el pico bajo nuestros pies,

donde era seguro que no había nadie antes que nosotros.

Pero no hubo risa esta vez,

porque todos cayeron aquí, jadeando ferozmente.

Y el dulce sabor de la victoria era extraño,

Pasaron unos momentos hasta que alguien graznó así:

Es hermoso

y solo sin oxigeno...

Es hermoso

y solo sin oxigeno...