Sonbahar - Ilham

Dudaklarım kanar gidersin

İki rüyanın ortasında uykusuzluk hapsi

Kalbi mağlup eden özür cümlelerine tabi kaldım

O yüzden bu tamiri mümkünsüz halim asi

Dilimde nükteler yok artık elime kalan sahte bir vaha

Ziyan olurken hep mi sonbahar

Derdi neydi eylülün benimle onunla gitti hepsi

Sonlar hep sınırsız hüzne mazhar

İnsana bak

Bak bu talihim yara

Nerede sebep gülmek için göster artık onu bana

Hiç halim yok inan solan güllerinden solumaya

Yorgun argınım ve dargınım bütün yalanlara

Bu hiçlik ortasında güvenim kalmadığında

Dünyaları reddedip sığındım ölüm yalnızlığına

Alıştım şanssızlığıma şaşırmaktan usandım

Ben gözümü kapatmamıştım sen yeni uyandın

Ne gözümde korkusu ne ağzımda tortusu var bu hayatın

Bir elimde geçmişim dilimde küfür çok defa yenilmişim

Uçurumun kenarından seyre daldım İstanbul’u bütün gece

Halim yok mecalim yok söz vermedim ben gülmeye

Gülünecek bir şey yok

İçim sızlıyorken siz de gülmeyin

Dünyamı yakıp yıkıp gitmeyin

Fazla bir şey istememiştim dokunma demiştim

Şu yalnızlığım huzurluydu gelip bozma demiştim

Yaşanmazmış kimse için bakışım değişti

Senin suçun yok bu devrin kalbi delik deşikmiş

Ben böyle umutsuzluk girbadında yetiştim

Ne ben varolayım ne de sen beni değiştir

Faydasız cümleler inan vakit çok geç

Bende binlerce var sen de kendine bir dert seç

Ezber hayatlarınız hayatımdan ayıp

Yalnızlığın kurak çöllerindeyim uzağımdan geç

Mis labios sangrarán

Insomnio en medio de dos sueños

Estoy sujeto a disculpas desgarradoras

Por eso es rebelde este estado mio irreparable

Ya no hay bromas en mi lengua, lo que me queda es un oasis falso

¿Siempre es otoño mientras se está desperdiciando?

Que le paso a septiembre, ella se fue conmigo y todos

Los fines son siempre una tristeza sin fin

mira a los humanos

Mira, esta es mi mala suerte.

¿Dónde está la razón para sonreír ahora muéstramelo?

No tengo humor, créeme respirar de tus rosas marchitas

Estoy cansado y ofendido por todas las mentiras

En este medio de la nada, cuando no tengo confianza

Rechacé los mundos y me refugié en la soledad de la muerte.

Me acostumbré, estoy cansado de que me sorprenda mi mala suerte.

No cerré los ojos, solo despertaste

No tengo miedo en mis ojos ni sedimento en mi boca de esta vida

Mi pasado en una mano, jurando en mi lengua, he sido derrotado muchas veces

Observé Estambul desde el borde del acantilado toda la noche.

No tengo humor, no tengo fuerzas, no prometí reír

nada de que reírse

No te rías cuando me duele

No quemes mi mundo y vete

No quería mucho, dije no toques

Mi soledad era pacífica, dije no vengas y no la rompas

Cambié mi vista por la que no existía

No es tu culpa, el corazón de esta era está lleno de agujeros.

Crecí en un torbellino de desesperación

Ni existo ni me cambias

Frases inútiles, créeme, es demasiado tarde

Tengo miles, tu eliges un problema para ti

Tus vidas memorizadas son una verguenza de mi vida

Estoy en los áridos desiertos de la soledad, pásame de largo