Epistel 81 - Cornelis Vreeswijk

Maurits, ach Maurits, je schaduw verdwijnt

Zie hem in het duister verzinken

Zie goud en purper, dat weelderig schijnt

In de modder zinken

Hoor de klokken van de beiaardier

Zie de veerman op de dode rivier

Zie de laatste haven

Daarom, ach Maurits, laat ons aldus hier

Zoetelief begraven

Ach, langgezochte, verborgen plek

Waar wij de tranen doen plengen

Waar tijd en dood de wijsheid en de gek

Tot een mengsel mensen

Daar is geen afgunst meer, geen nijd en geen haat

En het geluk, toch anders altijd paraat

Zal op het graf niet gaan dansen

Vijanden, Maurits, ze komen te laat

Met gebroken lansen

De beiaardier slaat de maat van het spel

Hij laat de grote klok draaien

Misdienaar doet er zijn beste, jawel

Laat de wierook zwaaien

Langs het pad, dat naar de tempel toe voert

Groeien rozen, en de tortelduif koert

Achter omfloerste vanen

Roffelt de trom en de rouwstoet, ontroerd

Lost zich op in tranen

Aldus belandde in haar allerlaatste bed

De vrouw van de pijpendraaier

Nu is het uit met de dagelijkse pret

Arme armoedzaaier

Van de tapkast tot het graf, zij aan zij

Staan de broeders in een treurige rij

Weent gij, brave borsten

Dorst had ze steeds, net als ik, net als jij

En wij blijven dorsten

Maurice, oh Maurice, tu sombra desaparece

Míralo hundirse en la oscuridad

He aquí el oro y la púrpura, que resplandece en abundancia

Hundirse en el barro

Escucha las campanas del carillón

Ver al barquero en el río muerto

Ver el último puerto

Por eso, oh Mauricio, déjanos así aquí

Cariño enterrado

Ah, lugar escondido largamente buscado

Donde derramamos lágrimas

Donde el tiempo y la muerte la sabiduría y el loco

A una mezcla de personas

Ya no hay envidia, ni envidia ni odio

Y la suerte, por lo demás siempre a punto

No bailará sobre la tumba

Enemigos, Maurits, llegan demasiado tarde

con lanzas rotas

El carillón marca el ritmo del juego

El hace correr el gran reloj

El monaguillo hace lo mejor que puede, sí

Mueve el incienso

Por el camino que lleva al templo

Las rosas crecen y la tórtola arrulla

Detrás de veletas veladas

Redobla el tambor y el cortejo fúnebre, movido

se disuelve en lágrimas

Así terminó en su última cama.

La esposa del tornero

Ahora se acabó con la diversión diaria.

pobre mendigo

Del bar a la tumba, lado a lado

Los hermanos se paran en una línea triste

Llorad, pechos valientes

Ella siempre tenía sed, igual que yo, igual que tú

Y seguimos teniendo sed