Şeyh Bedrettin Destanı - Cem Karaca, Edirdahan

Sıcaktı

Sıcak

Sapı kanlı, demiri kör bir bıçaktı

Sıcak

Sıcaktı

Bulutlar doluydular

Bulutlar boşanacak

Boşanacaktı

O kımıldanmadan baktı

Kayalardan

Iki gözü iki kartal gibi indi ovaya

Orda en yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak doğuracaktı

Sıcaktı

Baktı Karaburun Dağlarından O

Baktı bu toprağın sonundaki ufka çatarak kaşlarını;

Kırlarda çocuk başlarını kanlı gelincikler gibi koparıp

Çırılçıplak çığlıkları sürükleyip peşinde

Bes tuğlu bir yangın geliyordu karşıdan ufku sarıp

Bu gelen Şehzade Murat’tı

Hükmü Humayun sadır olmuştu ki Şehzade Murat’ın ismine

Aydın eline varıp Bedreddin halifesi mühid Mustafa’nın başına ine

Sıcaktı

Bedreddin halifesi mühid Mustafa baktı

Baktı köylü Mustafa

Baktı korkmadan, kızmadan, gülmeden

Baktı dimdik dosdoğru

Baktı O

En yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak doğuracaktı

Baktı Bedreddin yiğitleri kayalardan ufka baktılar

Gitgide yaklaşıyordu bu toprağın sonu fermanlı bir ölüm kuşunun kanatlarıyla

Bu kayalardan bakanlar, onu

Üzümü, inciri, narı;

Tüyleri baldan sarı

Sütleri baldan koyu davarlan

Ince belli aslan yeleli atlarıyla

Duvarsız ve sınırsız bir kardeş sofrası gibi açmıştılar

Sıcaktı

Baktı

Bedreddin yiğitleri baktılar ufka…

En yumuşak, en sert

En tutumlu, en cömert

En seven

En büyük, en güzel kadın;

TOPRAK Nerdeyse doğuracak, doğuracaktı

Sıcaktı

Bulutlar doluydular

Nerdeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere

Birdenbire

Kayalardan dökülür, gökten yağar, yerden biter gibi

Bu toprağın verdiği en son eser gibi

Bedreddin yiğitleri şehzade ordusunun karşısına çıktılar

Dikişsiz ak tibaslı baş açık, yalnayak ve yalınkılıçlılar

Mübalağa cenkolundu

Aydının Türk köylüleri

Sakızlı Rum gemiciler

Yahudi esnaflan

Onbin mühim yoldaşı Börklüce Mustafanın

Düşman ormanına onbin balta gibi daldı

Bayrakları al, yeşil

Kalkanları kakma, tolgası tunç saflar pare pare edildi ama

Boşanan yağmur içinde gün inerken akşama

Onbinler ikibin kaldı

Hep bir ağızdan türkü söyleyip

Hep beraber sulardan çekmek ağı

Demiri oya gibi işleyip hep beraber

Hep beraber sürebilmek toprağı

Ballı incirleri hep beraber yiyebilmek

Yarin yanağından gayri her şeyde, her yerde hep beraber diyebilmek için

Onbinler verdi sekizbinini…

Yenildiler

Yenenler, yenilenlerin dikişsiz akgömleğinde sildiler

Ve hep beraber söylenen bir türkü gibi, kılıçlarının kanını

Hep beraber kardeş elleriyle işlenen toprak

Edirne sarayında damızlanmış atların eşildi nallarıyla

Tarihsel, sosyal, ekonomik şartların zaruri neticesi bu

DEME…

Bilirim

O dediğin nesnenin önünde kafamla eğilirim

Ama bu yürek

O bu dilden anlamaz pek

O «Hey gidi kanbur felek, hey gidi kahpe devran hey», der

Ve teker teker

Bir an içinde

Omuzlarında dilim dilim kırbaç izleri, yüzleri kan içinde

Geçer çıplak ayaklarıyla yüreğime basarak

Geçer Aydın ellerinden Karaburun mağlupları

Dostlar

Biliyorum

Dostlar

Biliyorum nerde, ne haldedir O

Biliyorum gitti gelmez bir daha

Biliyorum bir deve hörgücünde, kanayan bir çarmıha, çırılçıplak bedeni mıhlıdır

kollarından

Dostlar bırakın beni, bırakın beni

Dostlar bir varayım göreyim Bedreddin kullarından Börklüce Mustafayı Mustafayı

Boynu vurulacak ikibin adam, Mustafa ve çarmıhı

Cellat kütük ve satır herşey hazır herşey tamam

Kızıl sırma işlemeli bir başa, altın üzengiler, kır bir at

Atın üstünde kalın kaşlı bir çocuk, Amasya padişahı şehzade Sultan Murat

Ve yanında onun bilmem kaçıncı tuğuna ettiğim Bayezid paşa

Satırı çaldı cellat

Çıplak boyunlar yandı nar gibi

Yeşil bir daldan düşen elmalar gibi birbiri ardına düştü başlar

Ve her baş düşerken yere

Çarmıhından Mustafa

Baktı son defa

Ve her yere düşen başın kılı depremedi;

İRİŞ DEDE SULTANIM İRİŞ dedi bir

Başka bir söz demedi

hacia calor

Caliente

Era un mango ensangrentado y un cuchillo de hierro sin filo.

Caliente

hacia calor

las nubes estaban llenas

Las nubes se divorciarán

se divorciaría

Miró sin moverse

de las rocas

Sus dos ojos se posaron en la llanura como dos águilas.

Allí lo más suave, lo más duro

El más frugal, el más generoso.

más amoroso

La mujer más grande y hermosa;

TIERRA Casi da a luz

hacia calor

Miró desde las montañas Karaburun

Miró el horizonte al final de esta tierra, con el ceño fruncido;

En los campos los niños se arrancaron la cabeza como amapolas ensangrentadas

Arrastrando y persiguiendo gritos desnudos

Se acercaba un fuego de cinco ladrillos, envolviendo el horizonte desde el lado opuesto.

Este fue Şehzade Murat que vino

El veredicto de Humayun fue tan triste que el nombre del príncipe Murat

Llegó a Aydın y aterrizó a la cabeza del califa de Bedreddin, Muhid Mustafa.

hacia calor

El califa Bedreddin Muhid Mustafa miró

El aldeano Mustafa miró

Miró sin miedo, sin ira, sin reír

miró directamente

Él miró

El más suave, el más duro

El más frugal, el más generoso.

más amoroso

La mujer más grande y hermosa;

TIERRA Casi da a luz

Los valientes hombres de Bedreddin miraban el horizonte desde las rocas.

El final de esta tierra estaba cada vez más cerca con las alas de un pájaro de la muerte con un decreto

Los que miran desde estas rocas,

uva, higo, granada;

Las plumas son de color amarillo miel.

Su leche es más oscura que la miel.

Con caballos con melena de león de talle esbelto

Lo abrieron como la mesa de un hermano sin paredes ni bordes.

hacia calor

Él miró

Los valientes de Bedreddin miraron al horizonte...

El más suave, el más duro

El más frugal, el más generoso.

más amoroso

La mujer más grande y hermosa;

TIERRA Casi paría, parería

hacia calor

las nubes estaban llenas

Casi como una dulce palabra, la primera gota cayó al suelo.

Repentinamente

Se derrama de las rocas, llueve del cielo, parece terminar desde el suelo.

Es como el último trabajo de la tierra.

Los valientes de Bedreddin se presentaron ante el ejército del príncipe.

De cabeza blanca sin costuras, descalzo y con la hoja desnuda

Comprometido

Aldeanos turcos de Aydın

Marineros griegos gomosos

comerciantes judíos

Diez mil camarada importante Börklüce Mustafa

Se sumergió en el bosque enemigo como diez mil hachas

Toma las banderas, verde

Los escudos no están incrustados, las túnicas de bronce están rotas, pero

A medida que el día desciende en la lluvia torrencial

Quedan diez mil dos mil

Cantando una canción todos juntos

Juntando la red de las aguas

Procesando hierro como punto de aguja, todos juntos

Para arar la tierra juntos

Para poder comer juntos higos con miel

Poder decir mañana en todo, en todas partes, juntos, menos en tu mejilla

Decenas de miles dieron ocho mil...

fueron derrotados

Los vencidos aniquilados en la camisa blanca sin costuras de los vencidos

Y sangrar la sangre de sus espadas, como una canción cantada juntos

La tierra trabajada junta por manos de hermanos

Los caballos criados en el palacio de Edirne fueron emparejados con sus cascos.

Este es el resultado necesario de las condiciones históricas, sociales y económicas.

NO DIGAS…

lo sé

Inclino mi cabeza frente al objeto que dices

Pero este corazón

No entiende mucho este idioma.

Él dice: "Oye, ve a Kanbur Felek, oye perra, oye"

Y uno por uno

en un momento

Marcas de látigo en sus hombros, sus caras cubiertas de sangre

Pasa pisando mi corazón con sus pies descalzos

Los perdedores de Karaburun de la mano de pasa Aydın

Amigos

lo sé

Amigos

yo se donde esta

Sé que se ha ido, no vendrá de nuevo

Sé que en la joroba de un camello, a una cruz sangrante, su cuerpo desnudo está clavado

de tus brazos

Amigos déjenme, déjenme ir

Amigos, déjenme ver a uno de los sirvientes de Bedreddin, Börklüce Mustafa, Mustafa

Dos mil hombres para ser decapitados, Mustafa y su cruz

El verdugo registra y rema todo está listo todo está bien

Cabeza bordada con broche rojo, estribos dorados, caballo gris

Un niño con cejas gruesas a caballo, el sultán de Amasya, el príncipe Sultán Murat

Y junto a él, Bayezid Pasha, a quien adoro, no sé

El verdugo robó la línea.

Cuellos desnudos quemados como granadas

Como manzanas que caen de una rama verde, una comienza a caer una tras otra.

Y cada vez que la cabeza cae al suelo

Mustafa de su cruz

Buscó por última vez

Y el cabello de la cabeza que caía por todo el lugar no temblaba;

IRIS DEDE SULTANIM IRIS dijo un

no dijo otra palabra