Krakowski Spleen - Maanam

Chmury wiszą nad miastem, ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę, znikam, kulę się w sobie

Powietrze lepkie i gęste, wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie, leniwie pióra wygładza

Poranek przechodzi w południe, bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Ulice mgłami spowite, toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona, z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Las nubes se ciernen sobre la ciudad, está oscuro y no puedo levantarme

Tiro más profundo de la colcha, desaparezco, me acurruco en mí mismo

El aire es pegajoso y denso, y la humedad se asienta en las caras.

El pájaro se sienta tristemente en un árbol, alisa perezosamente sus plumas.

La mañana se convierte en mediodía, las horas pasan

A veces una mosca en la trampa de una tela de araña tararea

Y el sol está alto, alto está brillando en los ojos de los pilotos

Calienta incansablemente los fríos espacios azules

Estoy esperando que el viento ahuyente

cortinas plegadas oscuras

Entonces me pararé en "¡UNA VEZ!"

Cara a cara con el sol

Calles envueltas en niebla, ahogándose en charcos ciegos

Con cansancio, miro por la ventana, añorando la tormenta

Y el sol está alto, alto está brillando en los ojos de los pilotos

Calienta incansablemente los fríos espacios azules

Estoy esperando que el viento ahuyente

cortinas plegadas oscuras

Entonces me pararé en "¡UNA VEZ!"

Cara a cara con el sol